16 Nisan 2020 Becky Robinson
Çeviri: Oktay Koç
Bu korona virüsü krizi döneminde, insanların içinde bulunduğumuz sosyal mesafe ve evde izolasyon durumunu, bir sürat koşusuna (sprint) değil de bir maratona benzettiklerini fark ettim.
Kendi işinde, hayallerinde ve hedeflerinde birtakım aksaklıklarla karşı karşıya kalan bir lider olarak, bu zorlukların meydana getirdiği üst düzey umutsuzluk duygusunu yaşamış olduğum doğrudur. Aslında, 10 yıldan fazla bir sürede 10 maraton koşmuş biri olarak genellikle (uzun) mesafe koşusunu, hem bir işyeri sahibi olarak kendi öyküm hem de pazarlama üzerine yazan yazarlar için bir analoji şeklinde kullanırım.
Analojim bu korona meselesinden sonra, zorluklarla karşı karşıya kalmada azmi (kararlılığı) ve enerjiyi zamana yayılmış olarak kullanmayı teşvik ettiği için yararlı olmaktadır.
Korona pandemisinin neden bir maraton olmadığına ilişkin düşüncelerim şunlar:
Kriz öngörülemezdir. Bir maraton, önceden ölçülmüş ve belirlenmiş yani öngörülebilir bir dayanıklılık testidir. Başladığınızda, bitiş çizgisinin nerede olduğunu bildiğiniz gibi, aynı zamanda oraya ne zaman varabileceğinizi de kestirebilirsiniz. Gideceğiniz yolu da bilirsiniz.
Kriz için antrenman yapılmaz. Maraton koşucuları zamanla gittikleri mesafeyi artırarak hazırlık antrenmanı yaparlar. Mesafeyianlamak adına zihinlerini de eğitirler, mesafeyi küçük parçalara bölerler ve ilerledikçe bu küçük parçaların her birini mental olarak kontrol ederler.
Krizde destek görevlilerinden izole edilmiş durumdayız. Çoğu maratonda destek görevlileri, heyecanlı amigolar ve destek istasyonları mevcuttur.
Krizde bitiş çizgisini göremeyiz. Sadece bitiş çizgisini görememekle kalmayız, aynı zamanda bir bitiş çizgisi olup olmadığını da bilemeyiz. Ayrıca bitiş çizgisinde bizi bekleyip sıcak bir şekilde kucaklayacak birileri de yoktur. Maraton koşmak biraz doğum yapmak gibidir: Ne kadar erken bitirirseniz, rekabet ve başarım karşısında katlandığınız acı giderek diner. Krizde, herhangi bir tatmin duygusunu veya acının sönümlendiği bir anı tasavvur etmek zordur.
Bir maratonla kriz arasındaki tek benzerlik, çok çabalama ve devam etmeye duyulan ihtiyaçtır. Kriz ve maraton üst düzey azim (kararlılık) gerektirir.
Öyleyse koşmaya nasıl devam edeceğiz?
Analojinin, zamanın gerçeklerinin üstünü örtmesine veya gözden kaçırmasına izin vermeyerek.
Önce makro gerçeklikler: İnsanlar hastalar. İnsanlar ölüyorlar. Milyonlarca insan işsiz kaldı. Her gün birçok işten çıkarma ve iflas haberi gelmeye devam ediyor.
Mikro gerçeklikler: Tanıdığımız insanlar hastalar. Tanıdığımız insanlar ölüyorlar. Tanıdığımız insanlar işsiz kaldı.
Gerçeklikleri kabul ettikten sonra ancak karşı karşıya kalacağımız noktaya gidebiliriz: Mesela korona krizi.
Bu aslında maratonculara en çok yardımcı olan bir meditasyondur. Amerikan yarı maraton koşucusu Ryan Hall, “İçinde Olduğun Mili Koş” isimli kitabında bunu söylemektedir.
26.2 millik yarışın başında, koşulacak mesafe bunaltıcıdır. Ancak koşmam gereken sadece o an içinde olduğum mildir (yarışın tamamı değil, koşmaya devam ettiğim mil). Önümdeki milleri düşünmek, içinde bulunduğum anda beni şok eder, cesaretimi kırar ve beni aşağıya çeker. Ben bir mil koşabileceğimi bilirim. Hayatım boyunca binlerce mil koştum.
İşine ilişkin birçok riskle karşı karşıya kalmış bir lider olarak, sadece gelecek çeyrek (quarter) için kaygılandığımda şoka uğramışımdır. Uzun süreli planlama önemlidir. Ancak dayanma gücünü, sadece içinde bulunduğum an neye ihtiyaç duyulduğunu keşfettiğimde bulurum.
İş hayatının gerçekliklerinde ve hayatımızda birçok değişiklik yapan korona krizinde, önümüzde duran aylara ilişkin zorlukları düşünmeye çok fazla zaman harcarsak, kolaylıkla pes edebiliriz.
Bir mil koşma çağrısı, aslında içinde bulunduğumuz anda kalmaya dönük bir davettir. Bunu yaptığımızda, zaman içindeki herhangi bir nokta için de dayanıklılık ve güç buluruz.
* Bu metin smartbrief.com isimli platform tarafından sağlanmış tarafımca çevirisi yapılmıştır. Çıkar çatışması olması durumunda kaldırılması talep edilebilir.
**Görsel reuters.com’dan tedarik edilmiştir.